Mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt, zo noemen we dat als je niet in het standaard plaatje past. Ondertussen staan bedrijven te springen om nieuwe medewerkers en vraag ik me af: is het niet onze arbeidsmarkt die een afstand tot mensen heeft?
Er is een grote verandering gaande. We hebben in ons land meer vacatures dan werklozen. Dat is al zo vanaf het laatste kwartaal van 2021. Op dit moment staan er tegenover elke 100 werklozen maar liefst 114 vacatures. Dat vraagt van werkgevers een andere aanpak dan voorheen, zou je denken. Toch blijven veel werkgevers vasthouden aan oude denkwijzen.
Werkgevers stellen soms eisen alsof de medewerkers in de rij staan
Werkgevers zoeken een medewerker met een afgeronde opleiding, aantoonbare ervaring en fulltime beschikbaarheid. Ze stellen eisen alsof er niets veranderd is. Bewust of onbewust zoeken ze nog steeds naar mensen die precies in the box passen. Terwijl de oplossing voor het nijpende arbeidstekort naar mijn idee daarbuiten ligt.
Er zijn mensen die graag willen werken, maar niet in het stramien passen
Ik zie dat continu in de praktijk. De mensen die zich bij ons aanmelden voor een activeringstraject willen allemaal graag werken, dat is het probleem niet. Ze kunnen het vaak ook, maar wel onder bepaalde voorwaarden. Ze passen namelijk niet in het stramien. Waardoor je als werkgever misschien eerst denkt: moeten we daar wel aan beginnen?
Afwijken van de standaard is ongemakkelijk
De meeste mensen houden van een bepaalde mate van voorspelbaarheid. Dit is hoe we het gewend zijn en dat ging toch altijd goed? Maar het werkt nu niet meer. Het lukt niet meer om de vacatures in te vullen. Dus laten we eens kijken wat de mogelijkheden zijn van iemand die niet binnen het standaard plaatje past.
In de praktijk is heel veel op te lossen
De voorwaarden waar ik het over had, die zijn meestal prima te realiseren heb ik gemerkt. Het is een kwestie van een goede match maken tussen wat iemand kan en wat er aan werk ligt. Daarbij accepteren we wat iemand niet kan en zoeken we daarvoor een andere oplossing.
Zo zijn er bij BURO MLBRGN medewerkers die ’s morgens door hun chronische ziekte meer tijd nodig hebben om op te starten. Hun werkdag begint daarom later dan 9.00 uur. De meeste medewerkers werken ook niet fulltime. Is dat erg? Nee, je moet het werk alleen over wat meer mensen verdelen.
Soms mag je als werkgever zelf ook wat flexibeler zijn
Ik hoorde eens van iemand in een activeringstraject die als doelstelling had om te kunnen bellen, iets wat deze persoon moeilijk vond om te doen. Niet omdat bellen bij zijn functie hoorde. Nee, hij moest zijn leidinggevende kunnen bellen om zich af te melden als hij ziek was. Als dat de belemmering is op de route naar werk, waar zijn we dan mee bezig? Laat iemand dan gewoon een appje sturen
alsjeblieft.
Zoiets kleins is toch makkelijk op te lossen?
Lastiger is het misschien als het gaat om opleidingseisen. Toch denk ik dat je daar ook voorbij moet kunnen kijken. Een van onze medewerkers kan door Niet Aangeboren Hersenletsel geen fulltime opleiding doen. Ze is echter een ster in het volgen van kortlopende cursussen en haalt certificaat na certificaat. Ondertussen leert ze veel door gewoon te doen. Ze is een waardevolle medewerker voor ons die we niet meer willen missen. Natuurlijk zijn er basisvoorwaarden. Het is niet zo dat iedereen maar zijn gang moet kunnen gaan.
Maar ik wil je aanmoedigen om kritisch te kijken naar de voorwaarden die je stelt. Is het essentieel om het werk te kunnen doen?
De nieuwe norm
Gelukkig ben ik niet de enige die anders kijkt naar mensen op de arbeidsmarkt. Ik zie het langzaam veranderen. Als werkgever word je er wel toe gedwongen. Toch hoop ik dat de tendens niet alleen economisch gedreven is. Ik hoop dat we niet alleen ruimer gaan kijken, maar ook ruimhartiger. Zodat we een nieuwe norm krijgen die ervan uitgaat dat dat ieder mens anders is. Uniek, met eigen
talenten én eigen behoeften. Ben jij een werkgever die durft af te wijken van de gebaande paden? Neem dan gerust eens contact op, ik vertel er graag meer over en hoop andere werkgevers ook te inspireren om anders te kijken naar de arbeidsmarkt.
Annet Elzinga runt BURO MLBRGN. Annet droomt van een wereld waarin iedereen er mag zijn. Ze ziet in ieder mens talenten en mogelijkheden. Door met participatieplekken en activerend werk aan te sluiten op wat iemand kan en wil, ontstaat er ruimte voor ontwikkeling.