‘Zo en wie ben jij?’ Voor me staat een man met een flink aantal tattoos en gouden sieraden. Tot vijf minuten geleden zat ik nog rustig te werken aan een van de tafeltjes in Akker 71. Met veel kabaal komt hij binnengelopen. Bij iedereen stopt hij even om op luide toon een praatje te maken. Ik hoopte dat hij mij zou overslaan, maar natuurlijk ben ik ook aan de beurt.
Hij schikt me af met zijn bravoure
Later kom ik erachter hoe hij sociaal en zorgzaam hij is. Ze zeggen dat het de eerste indruk is die telt, maar als je iemand leert kennen kijk je soms toch met andere ogen. De man heet Wietze en blijkt in Akker71 te wonen, na een lange tijd op straat. Voor het eerst heeft hij weer een plek voor zichzelf, met begeleiding van een zorgorganisatie.
Elke dag komt Wietze bij me langs voor een praatje
Ik ben net voor mezelf begonnen en zit vaak in de algemene ruimte van het pand te werken. Wietze vraagt me geregeld wat ik aan het doen ben. Op een gegeven moment zegt hij: ‘maar Annet, kan ik niet voor jou komen werken?’ Ik grinnik. ‘Wietze, ik zit hier alleen met mijn laptop, wat zou je moeten doen?’ Later zien we toch een kans. De plannen voor BURO MLBRGN groeien en ik ga aan de slag met een eigen pand. Het idee ontstaat om Wietze in het pand te laten helpen. Na overleg met zijn begeleider doe ik Wietze het voorstel om huismeester te worden. Hij vindt het geweldig.
En zo wordt Wietze de eerste medewerker van BURO MLBRGN
Na 5 jaar komt hij nog steeds vrijwel dagelijks langs. Eerst is het voor hem vlakbij, later verhuist hij naar een woning verder weg. Hij houdt de keuken netjes, leegt de afvalbakken en doet boodschappen. Keukendoekjes neemt hij mee naar huis en komen weer schoongewassen terug. De bodywarmer waar ‘huismeester Wietze’ op staat draagt hij met trots.
Onze huismeester neemt zijn werk serieus
Komt hij een keer niet, dan meldt hij zich altijd af. Hij houdt niet alleen ons eigen afval bij, hij leegt ook de gemeentelijke afvalbak bij ons op de stoep. Laatst sprak hij een collega aan: ‘Is die fiets van jou? Die moet daar weg, hij staat te dicht bij de afvalbak.’ Dat is voor hem geen gezeur, het is zijn verantwoordelijkheidsgevoel dat spreekt.
Wietze hoort er helemaal bij
Hij is trouw en heel sociaal. Het kan zo maar gebeuren dat iemand zijn dag niet heeft en van Wietze opeens een schouderklopje krijgt. Hij voelt dat aan. Hij heeft zelf al heel wat meegemaakt. Die verhalen hoor ik alleen van hem, ik ken niet de andere kant. Maar dat vind ik juist mooi. Het houdt onze relatie gelijkwaardig. Wietze is een vrijwilliger die er zelf voor kiest om bij ons te werken op onze gezamenlijke voorwaarden. Het was lastig voor hem om een plek te vinden waar hij tot zijn recht komt. Bij ons is dat gegroeid, we hebben het samen voor elkaar gekregen.
‘Als je maar in je eigen gelooft’
Als er iemand nieuw is op kantoor, kan Wietze uitgebreid vertellen over de begintijd van BURO MLBRGN. Over dat ik alleen begonnen ben en er nu een heel bureau is met een eigen pand vol werkplekken. Dan zegt hij: ‘het kan wel hoor, als je maar in je eigen gelooft.’ Hij zegt dat ook een beetje tegen zichzelf denk ik. Gelijk heeft hij. Laten we een beetje meer in onszelf geloven en in elkaar, dan kan het wél.
Annet Elzinga runt BURO MLBRGN. Annet droomt van een wereld waarin iedereen er mag zijn. Ze ziet
in ieder mens talenten en mogelijkheden. Door met participatieplekken en activerend werk aan te
sluiten op wat iemand kan en wil, ontstaat er ruimte voor ontwikkeling. Lees hier de voorgaande blogs.
Portret: Emily Kalkhove
Afbeelding: Lisa van Dorst