Wie denkt dat programmeren vooral over techniek gaat, mist een belangrijk aspect: het zijn mensen die de software, websites en digitale oplossingen bouwen. Elk met hun eigen aanpak. De een begint bijvoorbeeld gewoon en bouwt stukje bij beetje een oplossing op. De ander wil eerst het hele plaatje scherp hebben.
Die verschillen zie je ook bij BURO MLBRGN. In dit gesprek met directeur/projectleider Annet en programmeur Evertjan bespreken we de verschillen in aanpak tussen programmeurs. Hoe ga je om met die verschillen in projecten die complex en onvoorspelbaar zijn? We geven je een kijkje achter de computerschermen.
Verschillen in stijl en karakter
Annet vertelt hoe zij de verschillen in stijl en karakter binnen het team ervaart. “We werken met meerdere programmeurs en je ziet heel duidelijk wie wat belangrijk vindt. De een vindt het belangrijk dat dingen er mooi uitzien, de ander dat het goed of snel werkt. Daarin zie je iemands karakter terug. De een is bijvoorbeeld pragmatisch: ‘Het lukt me nu al om hier te komen, dat is mooi.’ Terwijl een ander eerst alles op orde wil hebben voordat hij een nieuwe stap zet.”
Evertjan herkent dat: “Sommige mensen willen eerst alles helemaal begrijpen voor ze iets doen, anderen beginnen gewoon en zien onderweg wel. Beide aanpakken hebben hun waarde, maar je moet wel leren omgaan met het onverwachte.”
Idealistisch versus pragmatisch
Evertjan heeft in zijn werk geleerd om stapje voor stapje te gaan: “Ik ben zelf heel idealistisch, wil graag dat alles perfect is, maar ik heb moeten leren om realistischer te werken. Soms steek je veel tijd in iets, waarvan je niet weet of het doorgaat. Dan kun je beter eerst de basis neerzetten en testen of het werkt.”
Daarom is het streven bij BURO MLBRGN om in kleine stappen voortgang te boeken. Toch kan het team het soms niet laten om alvast een stapje verder te gaan. “Wij worden vaak al zo enthousiast van een idee”, vertelt Annet met een lach, “dan bouwen we het alvast, om het te kunnen laten zien. Soms is dat misschien meer dan strikt genomen noodzakelijk is, maar het levert ook veel op. We leren er zelf ook veel van en die speelruimte hebben we hier gelukkig.”
Vertrouwen versus controle
Een andere thema dat ter sprake komt, is de mate van vertrouwen die een programmeur heeft. “In software werken we vaak met frameworks, verzamelingen kant-en-klare stukjes code die veelvoorkomende functies al voor je regelen. Dat scheelt veel tijd”, legt Evertjan uit. “Bovendien zijn de frameworks al veelvuldig getest en kun je er dus van uitgaan dat het waarschijnlijk beter is dan wat je zelf bedenkt. Maar het betekent dat je wel moet durven vertrouwen op wat anderen gemaakt hebben. Net als in het leven kun je niet alles zelf controleren. Je moet leren vertrouwen, anders kom je nergens.”
Ruimte voor verschil
De verschillen in persoonlijkheid en aanpak kunnen soms wat schuren, maar ze leiden niet tot problemen bij BURO MLBRGN. “Wat ik mooi vind: mensen leren van elkaar, passen zich aan, komen samen verder. Dat gaat niet alleen over programmeren, maar over hoe we met elkaar omgaan”, zegt Annet. Ook Evertjan ziet de voordelen van onderlinge verschillen: “Iedere programmeur heeft eigen voorkeuren. Neem bijvoorbeeld CSS, daar weet ik wel veel van, maar dat wil niet zeggen dat ik het altijd leuk vindt. Er is nu een collega die zich daar in verdiept en dan laat ik het graag aan haar over.”
Voor Annet is het belangrijk om bij BURO MLBRGN ruimte te geven aan de verschillen. “Ik denk dat de kwaliteit van het werk beter wordt als mensen hun eigen werkwijze en kracht kunnen inzetten. Verschillende perspectieven maken het werk completer.”
“Als we hier vijf Evertjans zouden hebben”, zegt ze lachend, “zouden we veel gedaan krijgen, maar ook dingen missen. Je hebt die mix nodig om projecten op te leveren die goed functioneren en prettig zijn voor de gebruiker.”
Verschillende stijlen vragen wel om duidelijke afspraken. Nu het team met programmeurs groeit, wordt het steeds belangrijker om structuur aan te brengen. Evertjan: “We gebruiken een framework en spreken af: zo doen we het. Dat geeft houvast. Afwijken kan, maar dan moet je daar goede argumenten voor hebben.”
De eindgebruiker staat centraal
Het team van BURO MLBRGN werkt vaak aan maatwerkprojecten die onderweg blijven groeien. “Het komt vaak voor dat klanten vooraf ook nog niet precies weten wat ze willen, ik raad ze dan aan om eerst de basis neer te zetten en van daaruit verder te bouwen”, vertelt Annet. “Maar”, geeft ze toe, “het is altijd wel een zoektocht en een balans die je moet vinden. Want ik wil natuurlijk ook meteen iets opleveren dat er goed uitziet en goed werkt.”
Bij het ontwikkelen van projecten is het overigens niet de klant die centraal staat, maar de eindgebruiker. “Mensen denken vaak vanuit hun eigen perspectief, maar uiteindelijk zijn de producten die wij maken meestal voor de klanten van onze klanten”, legt Annet uit. Hoe pakken ze dat aan? “We denken heel goed na over de klantreis: wat wil iemand doen, waar klikt diegene, wat verwacht iemand te zien? Dat testen we continu. En we kijken hoe grote organisaties het doen, omdat die veel meer capaciteit hebben om te onderzoeken wat het beste werkt.”
De moeite waard om je in te verdiepen
Wat opvalt is hoe persoonlijk programmeren eigenlijk is. “Ik dacht vroeger: als het maar werkt. Maar nu zie ik hoe sterk iemand zijn karakter en wereldbeeld meeneemt in wat hij maakt. Dat zie je terug in de keuzes, in de code, in het ontwerp”, zegt Annet. Evertjan beaamt dat: “Een goede code leest als een boek. Je kunt soms echt iemands handschrift herkennen.”
Annet wil mensen aanmoedigen om zich niet af te laten schrikken door de technische kant van programmeerwerk. “Ik merk vaak dat mensen programmeren zien als iets heel ingewikkelds. Maar het is veel persoonlijker dan je denkt. Programmeurs leggen iets van zichzelf en hun ideeën in het werk. Het is de moeite waard om je daar eens in te verdiepen.”
Annet Elzinga runt BURO MLBRGN. Annet droomt van een wereld waarin iedereen er mag zijn. Ze ziet in ieder mens talenten en mogelijkheden. Door met aangepaste banen en participatieplekken aan te sluiten op wat iemand kan en wil, ontstaat er ruimte voor ontwikkeling.